Ang sakit Ate Charo.
Matagal kong naging hingahan ng sama ng loob ang blog na itwu, naging kandungan sa malalamig na gabi. Charot!
Ampotah naman wala na ngang nag babasa nito i-block pa ng google?! Kamown! It's so unfeeeyr! Gusto kong mag wala sa galit. Gusto kong basagin ang bungo ng kapitbahay kong walang humpay mag luto ng curry. Gusto kong punitin ang damit ko habang nasa shower tapos lumuluha at dumadausdus ang likod sa pader. Sumisigaw ng ang dumi-dumi ko!
Arte lang.
Siguro panahon na talaga para ihinto ang blog na itwu. Panahon na para harapin ang tunay na hamon ng buhay. Panahon na para makibaka at labanan ang kurapsyon sa lipunan. Alisin ang bulok na kamatis sa basket ni Mama. Panahon na para magbago. Panahon naaaaaaaa ng talikuran ang nakaraan at harapin ang bukas. Tulad ng kasabihan time is Gold. Oo walang kunek masyado.
la lang kakatamad na kasi mag blog.....
lalo na kung ako lang talaga ang mag isang nagbabasa.
blog ko, basa ko? ganun? wala na nga akong kaibigan eh,
magkaka virus pa? san ko pa ilalabas ang mga hinanakit ko sa buhay
lalo na ang kawalan ko ng love life.
di muna siguro ako magbblog. gusto ko munang mapag isa....
arte much?!...
